The End

Historia o Nieznajomym dobiegła końca.

Bonus: Pamiętnik Gustava cz. II - ostatnia

Tom,

     Pierwsze dni po Twoim odejściu, były naprawdę koszmarne. Nie mogłem znaleźć sobie miejsca, ciągle miałem i nadal mam poczucie winy... że przyczyniłem się do Twojej śmierci. Mogłem Ci pomóc, mogłem próbować dostać się do Twojego domu, mogłem... zrobić cokolwiek.

     Ciągle nie rozumiem dlaczego to zrobiłeś. Dlaczego postanowiłeś odebrać sobie życie, przecież zawsze mówiłeś, że samobójstwo nie jest rozwiązaniem.

     Twój pogrzeb był... kameralny. Nawet bardzo. Byliśmy tylko my - ja i Georg, oraz kilkoro najważniejszych osób z naszej ekipy. Byłbyś zadowolony z takiego pożegnania z Tobą - o ile można być zadowolonym ze swojej śmierci. Media nie wiedziały o tej ceremonii - wprawdzie nawet nie wiedzą, że nie żyjesz. Przepraszam... nie powinienem tego mówić.

     Tokio Hotel rozpadło się z dniem odejścia Billa, jednak teraz... kiedy straciliśmy również Ciebie, pogodziliśmy się z myślą, że to już koniec. Ten najprawdziwszy. 

     Otrzymaliśmy Twoje listy, Tom. Listy, które wysyłałeś i podpisywałeś się jako Nieznajomy. Nie wiemy, kim jest ich nadawca - kimkolwiek jest pozostał anonimowy. Przeczytaliśmy je - ja i Georg - i... dlaczego nie powiedziałeś nam co czujesz, Tom? Dlaczego uznałeś, że nie chcieliśmy Ci pomóc? Tom, byliśmy jak bracia, a ty... zamknąłeś się, odseparowałeś.

     Spełniliśmy twoją prośbę - opublikowaliśmy je na naszej stronie, a fani... zrobili już swoje. Teraz nie ma już nikogo na świecie, kto nie wiedziałby o ich istnieniu. Są przestrogą, dla ludzi takich jak ty - dla tych, którzy chcą odejść.

     Mam nadzieję, że jest Ci tam lepiej, Tom. Że jesteś  szczęśliwy ze swoją rodziną. Proszę... poczekaj na mnie z Billem. Kiedy nadejdzie mój czas... dobrze będzie wiedzieć, że ktoś na mnie tam czeka.

Gustav

Bonus: Pamiętnik Gustava cz. I

18.05.14.

Drogi Pamiętniku!

Dzisiejszy dzień był tak samo beznadziejny jak wczorajszy. Nadal próbowałem dodzwonić się do Toma, ten jednak skutecznie ignoruje moje telefony. Martwię się o niego. Od czasu śmierci Billa całkowicie się załamał i  zamknął w sobie. Georg próbuje dostać się do jego domu, ale nadal bez skutku. Wiemy tylko, że Kaulitz żyje. Jeszcze.

Tokio Hotel nie istnieje. W dniu, kiedy Bill miał wypadek i zginął razem z Rią i swoją mamą, odeszła nadzieja na ponowne wkroczenie na rynek muzyczny. Straciliśmy przyjaciela, a w wypadku Toma - brata. Nie mogliśmy go zastąpić, dlatego uznaliśmy, że przygoda Tokio Hotel z muzyką zakończy się na tym etapie na jakim byliśmy. 

Drzwi głośno trzasnęły, odrywając mnie od swojego notesu. Uniosłem wzrok na wchodzącego przyjaciela, obserwując jak załamany siada naprzeciw mnie. Nie musiał nic mówić, doskonale wiedziałem co go doprowadziło do tego stanu. Kolejny raz nie udało mu się dotrzeć do Toma. 

- Musimy coś wymyślić zanim będzie za późno.- mruknął chowając twarz w swoje dłonie - Nie chcę iść na kolejny pogrzeb przyjaciela. Nie chcę już nikogo stracić Gustav...

19.05.14.

Drogi Pamiętniku!

Monotonność kolejnych dni zaczyna mnie przytłaczać. Ciągle robimy to samo: wstajemy, wydzwaniamy do Toma, stoimy pod jego drzwiami krzycząc aby nas wpuścił i zmarnowani wracamy do domu. Czasami zastanawiam się, czy on tam nadal jest. Przecież każdego normalnego człowieka, już dawno zaczęłoby denerwować to, że dzień w dzień ktoś łomocze mu w drzwi.

- Tom do jasnej cholery! - Georg ponownie uderzył pięścią w drzwi. Gdyby nie to, że od drugiej strony, prawdopodobnie były czymś zastawione, już dawno je wyważyłby. - Nie możesz reszty swojego życia spędzić zamknięty w tym domu! - krzyczał - Śmierć Billa tyczy się nas wszystkich, musimy o tym porozmawiać.

Ale czy jest o czym rozmawiać, Georg?

20.05.14.

-Musimy dostać się do środka. - rzucił szatyn zataczając koła na dywanie w moim salonie. Nerwowym ruchem przygładziłem włosy, głośno wzdychając. Jak mamy to zrobić?

- Co chcesz zrobić?- szepnąłem wpatrując się w swoje buty.

- Nie wiem. Nie mam zielonego pojęcia, Gustav. 

Drogi Pamiętniku!

Może gdybyśmy byli przy Tomie od samego początku... Może wtedy ta sytuacja nie miałaby miejsca?

- Coś wymyśle.

21.05.14.

Drogi pamiętniku!

Grób Billa jest pełen kwiatów. To wspaniałe uczucie wiedzieć, że dla naszych fanów, nadal jest ważny. Dzisiaj byłem tam pierwszy raz od pogrzebu. Z nagrobka patrzyła na mnie uśmiechnięta twarz blondyna. Nie rozumiem, dlaczego to w niego musiał wjechać jego ''ojciec''? Może policja miała rację... ten człowiek był chory, a przez to nie wiedział co robi. Szkoda, że kosztem tej choroby była śmierć Billa.

- Nie można wyłamać drzwi, cokolwiek je zastawia jest cholernie ciężkie. - powiedział Georg kopiąc stół.- Jak Boga kocham, kiedy tylko dostanę się do środka, powiem mu kilka gorzkich słów!

22.05.14.

Drogi Pamiętniku!

Georg traci nadzieje na dotarcie do Toma, dlatego kazałem mu zostać w domu, a sam poszedłem pod dom Kaulitza. Opowiadałem mu o naszych śmiesznych sytuacjach, o marzeniach, mając nadzieję, że on gdzieś tam jest po drugiej stronie i mnie słucha. Prosiłem go, aby z nami porozmawiał, aby pozwolił nam mu pomóc. Nie wiem czy coś to da, ale warto próbować.

23.05.14

- Przynajmniej wychodzi z domu.

- Co?- zmarszczyłem brwi, słysząc słowa wychodzące z usta przyjaciela.- Jak?

- Nie mam pojęcia. Widziałem go w ogrodzie, wracał do środka. Nie...wyglądał za dobrze.- powiedział cicho, spuszczając wzrok.- Ja... nigdy nie widziałem go w takim stanie. Boję się... że TO wróciło.

24.05.14.

- Może chce się pozbierać?- zapytałem cicho, bawiąc się telefonem.- Może nie ma nawrotu depresji?

- Gustav, widziałem jego ręce!- oczy Georga błądziły po mojej twarzy, szukając jakiegoś wyjścia. - On... znowu to robi. Znowu się tnie.- załkał. - Bill nie chciałby, aby to robił. Nie chciałby, aby to się tak skończyło. musimy go z tego wyciągnąć.

25.05.14.

- Już wiem!- drzwi gwałtownie uderzyły w ścianę, jednak mój przyjaciel nie zwrócił na to uwagi.- Wychodzi tyłem! Zostawia uchylone okno, jutro tam wejdę i z nim porozmawiam.- w jego oczach dostrzegłem promyk nadziei. To był już jakiś krok. 

- Wyciągniemy go z tego gówna Georg.

26.05.14

Drogi Pamiętniku.

To koniec. Spóźniliśmy się. Dzisiaj w nocy Tom popełnił samobójstwo.

Zrzuciłem notes z stolika, nie dbając o to, że wylądował na skrawkach szkła. Zsunąłem się zanosząc się głośnym szlochem.
- Przepraszam Bill.

Kontynuacja

Postanowiłam kontynuować historię o Nieznajomym, z tą różnicą, że będzie to pamiętnik Gustava, skąd dowiecie się, co takiego się działo w ostatnich dniach, kiedy żył Tom, i będziecie mieć wgląd do dalszych losów Gustava i Georga.  Nie mam tylko pojęcia czy ta historia, będzie umieszczona tutaj... czy na nowym blogu. 

Ch.

x

Artykuł

Żegnając przyjaciela, nie płacz, 

ponieważ jego nieobecność ukaże ci to, 

co najbardziej w nim kochasz.
Khalil Gibran

~*~

Autor: CharlieTH

Ilość stron: 1

Ilość słów: 103

Tłumaczenie: Nie

Tytuł: Artykuł

List nr. - 

Podsumowanie: Jest to ostatni wpis o Nieznajomym

~*~

Gitarzysta najsłynniejszego zespołu na świecie- nie żyje!

     Całym światem wstrząsnęła tragiczna wiadomość, która wczorajszego ranka ujrzała światło dzienne: Tom Kaulitz (25l.) popełnił samobójstwo w swojej willi na przedmieściach Los Angeles. Ciało gitarzysty znalazł jego przyjaciel z zespołu- Georg Listing (27l.). Mężczyzna przestrzelił sobie głowę pistoletem, nieznanej dotąd firmy.

     Pół roku wcześniej w wypadku samochodowym zginął jego brat, razem ze swoją ciężarną dziewczyną i matką. Samochód którym jechali, zderzył się z innym, który – jak mówią świadkowie- jechał prosto na nich. Za kierownicą drugiego samochodu siedział ojciec braci- Jörge. Mężczyzna został zamknięty w zakładzie psychiatrycznym.

     Składamy kondolencje fanom zespołu Tokio Hotel, oraz przyjaciołom braci Kaulitz.

~*~

Podsumowanie: Tom wysłał 9 listów do nieznanej sobie osoby, gdzie opisywał wszystko to co czuł i przeżywał. Artykuł, który pojawił się w gazecie, został napisany dzień po odebraniu sobie przez niego życia. Nie bez powodu jest taki krótki -  pomimo tego, że Tom Kaulitz jak i Tokio Hotel byli znani na całym świecie i wprost przyciągali uwagę, media nie zainteresowały się samobójstwem jednego z nich. Umieszczono tylko jeden artykuł, jedną wzmiankę o nich - w ten sposób pożegnano zespół, który osiągnął naprawdę wiele. Krótką, bezinteresowną, wręcz bezuczuciową wzmianką w mało popularnym magazynie. 
Zastanawiacie się pewnie co stało się z listami? Listy zostały wysłane do redakcji, z prośbą, aby je udostępnić szerszemu gronu, jednak nikt nie wziął tego na poważnie. Uznano, że nie warto publikować notatek chorej psychicznie osoby. Kartki zostały odesłane, a po kilku tygodniach trafiły w ręce dwóch pozostałych członków zespołu- Georga i Gustava. Co z nimi zrobili? Możecie się tylko domyślać... ale ostatnia wola Toma została nareszcie wysłuchana. 

Nieco inaczej... ale wysłuchana.

~*~~*~

Dziękuję Wam wszystkim, którzy przewinęli się przez tego bloga, chciałam aby ta historia komuś pomogła- otworzyła oczy. Cieszę się, że się udało :)

Nieznajomy... przepraszam, Tom - odszedł. Odpowiem na Wasze wiadomości w zakładce ''Pomoc od nieznajomego'' i tym samym zakończę swoją działalność.

09. Śmierć

W momencie śmierci bliskiego 

uderza człowieka świadomość 

niczym nie dającej się zapełnić pustki.

autor: Józef Tischner

Autor: CharlieTH

Ilość stron: 3

Ilość słów: 1 103

Tłumaczenie: Nie

Tytuł: Śmierć

List nr. IX

~*~

26.05.14

godz. 3:42

Śmierć.

     Zastanawiałeś się co to jest? Zastanawiałeś się co jest po niej? Co czeka człowieka  po tym, kiedy umrze? Jedni wierzą w to, że za bycie dobrym człowiekiem idzie się do nieba, gdzie zaznaje się spokoju i wieczne szczęście. Mówi się też, że za bycie złym, trafia się do piekła, gdzie króluje diabeł, wieczne męki i cierpienia. Kolejni mówią, że człowiek po śmierci idzie do czyśćca, gdzie odpokutowuje się swoje grzechy, i czeka na zbawienie. Jak jest naprawdę…? Nie wiem.

     Ludzie, którzy przeżyli śmierć kliniczną, opowiadali o ciemnym i długim tunelu z jasnym światełkiem na samym końcu. Podczas kierowania się w jego stronę, czujesz spokój, w jakiś dziwny sposób wiesz, że jesteś w odpowiednim miejscu i czasie. Nie boisz się przejść przez jasną smugę światła, która oddziela Cię od tego, aby być szczęśliwym i na wieki zapomnieć o swoim marnym życiu na ziemi.

     Nie wiem ile jest w tym prawdy. Nie mam pojęcia, czy wizja niebo-piekło jest realistyczna i czy mogę w to wierzyć. Jestem w takim etapie mojego życia, kiedy zaprzeczam wszystkiemu co znam, wszystkiemu co dobre. Nie wiem gdzie trafię po mojej śmierci; mogę iść do czyśćca, albo od razu do piekła, gdzie jest miejsce każdego samobójcy. Czy nie tego nauczał klecha w kościele? Że samobójcy, ludzie, którzy odważyli się targnąć na swoje życie, i w ten sposób odebrać jedyny dar, który podarował nam Pan - nie mają co liczyć na przebaczenie, za to co zrobili? Że z góry są przegrani i skreśleni przez Boga i wszystkich świętych? Za odebranie sobie możliwości zaczerpnięcia oddechu?
     Surowość kościoła pod tym względem jest wręcz śmieszna. To ludzie decydują czy będą żyć na tym popieprzonym świecie, czy zakończą to wszystko jednym ruchem. Ja swoją decyzję już podjąłem.

     Zastanawiasz się kim jestem, prawda? Pamiętam, co Ci obiecałem w moim pierwszym liście i mam zamiar dotrzymać tej obietnicy. Zaledwie osiem dni temu, przyrzekłem, że poznasz moje imię. Ale zanim to nastąpi, chcę, abyś poznał moją historię, abyś zrozumiał, dlaczego zdecydowałem się na wieczne męki.

     Kiedy byłem dzieckiem, razem z moim bratem marzyliśmy o tym, aby w przyszłości robić coś co będzie spełnieniem naszych marzeń. Marzyliśmy o  wielkiej scenie, tłumach fanów wykonujących nasze piosenki… żyliśmy naszym ‘’małym światem’’ i robiliśmy wszystko, aby tylko spełnić nasze marzenia. Jak na nasze możliwości, robiliśmy całkiem sporo, aby tylko nas zauważono. Występowaliśmy w klubach, na przeglądach muzycznych, festiwalach – wszędzie było nas pełno. Jednak, jak nasza dwójka; ja grający na gitarze i mój brat, który operował mikrofonem - mieliśmy przyciągnąć większą uwagę? Brakowało nam... czegoś. A raczej kogoś. W końcu, na jednym z naszych występów, poznaliśmy dwójkę innych chłopców - nieco starszych od nas, którzy chcieli do nas dołączyć, i tworzyć muzykę razem z nami.

     Zaprzyjaźniliśmy się, byliśmy dla siebie jak bracia. Znaliśmy swoje sekrety, wiedzieliśmy, kiedy drugi kłamie, wspieraliśmy się. W czwórkę było raźniej, przyciągaliśmy większą uwagę, zaczęto brać nas na poważnie. Niedługo potem szczęście się uśmiechnęło – zauważono nasze starania, usłyszano nasze piosenki. Dostaliśmy szanse na karierę, na życie w luksusie, na tłum rozhisteryzowanych fanów krzyczących nasze imiona… tego chcieliśmy, prawda?

     Pierwsze lata naszego nowego życia, były czymś obcym, nieznanym, a jednocześnie ucieleśnieniem naszych marzeń. Nikt nami nie kierował - uczyliśmy się na własnych błędach, musieliśmy uważać, aby nie wpaść w pułapkę zastawioną tuż pod naszym nosem przez media. To mój brat zawsze wyciągał nas z bagna w jakie wpadaliśmy przez przypadek, był wręcz uczulony na ludzkie oszustwa i przekręty, dlatego to on podejmował najważniejsze decyzje. Niestety- miła przygoda, która była spełnieniem naszych snów- zaczęła nas po kilku latach nudzić. Mieliśmy dość, chcieliśmy uwolnić się od harmonogramu, wyjść do sklepu po bułki nie będąc zaczepianym na ulicy i ściąganym przez grono paparazzi. Chcieliśmy poczuć, że żyjemy.
     Zamknięci w czterech ścianach- tak mogę nas opisać. Po chłopakach, patrzących na świat tylko z perspektywy własnych marzeń, nie zostało ani śladu. Ich miejsce zastąpili zmęczeni, zmarnowani mężczyźni, chcący tylko odrobiny spokoju. Te chwile były jak złota klatka: mieliśmy wszystko; pieniądze, sławę, młodość, przyjaźń, wsparcie rodzin i fanów... a jednak to nas nie ciszyło. Wiedzieliśmy, że się wypaliliśmy, że nie ma w nas ani krzty tego dawnego zapału do pracy; że robimy to wszystko automatycznie.

     Wyjazd z kraju do Stanów, zmienił nasze życie. Nareszcie odczuliśmy tę ‘’wolność’’ tracąc jednak coś innego. Straciliśmy naszych fanów, ludzi, którzy pokładali w nas nadzieję, że uda się nam stanąć na nogi, wejść na scenę i przywrócić im radość życia. Nie zdążyliśmy.
     Teraz z perspektywy czasu, żałuję, że nasza przerwa trwała tak długo. Cztery lata, wystarczają, aby całkowicie zniknąć z rynku muzycznego, zostać zapomnianym przez show-biznes. Nikt już nie biegał za nami, nie prosił o autograf, nie płakał na nasz widok - zniknęliśmy.

     Nastąpił nasz koniec, koniec naszego zespołu, koniec naszej kariery. Wycofując się z rynku popełniliśmy największy błąd w naszym życiu, ale… byliśmy tym zmęczeni. Myśleliśmy, że kiedy odpoczniemy, wrócimy silniejsi – ale na przekór srogiemu losowi… nie udało się. Zabrakło czasu. Tak jak mówi jedna z naszych piosenek: ''Keine Zeit''

     Wiesz jak to jest… zostać samemu na świecie? Bez matki, ojca, brata, dziewczyny… sam jak palec, zapomniany przez Boga? Powiem Ci jakie to uczucie: okropne. Najgorsze. Zabijające powoli od środka. Psychicznie, jestem wrakiem człowieka, ale to zdążyłeś już zaobserwować, prawda? Kto normalny wysyła obcej osobie listy, które stanowią dla niego wyrok śmierci? Doskonale wiem, że kiedy tylko skończyć czytać tą kartkę… będziesz mieć wyrzuty sumienia. Bo mi nie pomogłeś. Nie pomogłeś osobie, która kazała wykonywać Ci okropne zadania, aby zmienić swoje życie.

     Nie będę się tutaj rozpisywał. Nie będę się nad sobą użalał. Zbyt wiele razy to zrobiłem, teraz, chcę jedynie zapomnieć o tym wszystkim co mnie spotkało. O śmierci najbliższych... o samotności.

     Czy żałuję tego, że zacząłem pisać te listy? Nie, wiem, że one pomogą komuś innemu. Czy żałuję tego, że spełniłem swoje marzenia, chociaż tak naprawdę to one mnie zniszczyły i przyczyniły się do mojego upadku? Nie. Gdybym je odstawił na półkę ''niewykonalne'', nie przeżyłbym tylu wspaniałych historii, nie poznałbym moich przyjaciół… Czy czegoś żałuję? Nie. Jestem z siebie dumny. Nawet z tego, ze się stoczyłem na samo dno. Jestem dumny nawet z tego, że za pięć minut przestanę oddychać. Przestanę istnieć, rozpłynę się w nicość.

     Moje ostatnie zadanie dla Ciebie: Walcz ze sobą, pokonaj własne słabości, lęki… nie poddawaj się i nie próbuj odebrać sobie życia - walcz. Bo mimo, że samobójstwo wydaje się nam jedyną drogą ucieczki -  powinno być ostateczną decyzją i ostatnią jaką w swoim życiu podejmiemy.

     Czytelniku, byłeś ze mną przez te dziewięć dni. Przez dziewięć dni, czytałeś o moim beznadziejnym życiu, zastanawiając się kim jestem. W końcu kończę Twoje męki. Zanim się jednak przedstawię, pozwól, że powiem tylko jedno, ostatnie już słowo, które musi zostać tutaj umieszczone.

     Żegnaj.

Tom

Ogłoszenie

~*~

Z racji tego, że dostałam bardzo niemiłą wiadomość na swój temat oraz tego jak prowadzę blogi ( szczególnie ten) uprzedzam, że do końca historii o Nieznajomym został jeden list i artykuł w gazecie w którym zostanie zdradzona tożsamość Nieznajomego . Mam nadzieję, że uda mi się dodać list już w następny weekend.
W tygodniu Nieznajomy odpowie na wasze pytania w zakładce ''Pomoc od Nieznajomego''

Przepraszam za tak długą zwłokę.
x
Ch.

~*~